෴ අඳ වාදකයා... ෴

පසුගිය දෙසතියක කාලයක දී අස්වැන්න ලියූ දේවල් බ්ලොග් රෝල්වල Update නොවෙන වග අස්වැන්නට නිතර පැමිණෙන සහෘද පිරිස මුහුණු පොත ( face book) හරහා සහ ඊමේල් මගින් එවූ පණිවුඩ වලින් සඳහන් කරල තිබුණා. ඒ සටහන් දෙකම නිවැදි කරන්න උත්සාහ ගත්තත් ඒ දෝෂය නිවැරදි කරන්න අපහසුයි.

ඒ නිසා පසුගිය දෙසතියේ ලියු සටහන් පහත දැක්වෙන මාතෘකා මත ක්ලික් කර ඒ ඒ පෝස්ට් වෙත ගොස් කියවන්න.

මේ පිලිබදව මා දැනුවත් කළ  සියළුම සහෘද පිරිසට බෙහෙවින්ම ස්තූතියි.

                          ඔබට සිදුවූ අපහසුතාවය ගැන කණගාටුවෙමි.

01.              ෴ අඳ වාදකයා The Blind Musician... ෴

02.              ෴ සුළං රැල්ලේ පාව එන්නේ ඔහුගෙ නාමය වේ..෴ 

෴ අඳ වාදකයා The Blind Musician... ෴

ගීතය, සංගීතය පිළිබඳව ලංකාවේ සිංහල ගීත සාහිත්‍ය ඇසුරින් හරවත් නිර්මාණ සොයා යන ගමනකදී නිතර කතා කරන්නට  සිදුවන්නේ 70, 80, සහ 90 දශකවල මෙරට බිහි වූ ගීත කලාව පිළිබදව ය. එතැනදී ඒ අපේ ගායන ශිල්පීන් ශිල්පිණියන් සහ ඔවුන් ඉදිරිපත් කළ නිර්මාණ පිළිබදවයි.  ඒත් මම හැමවිටම උත්සාහ කරන්නෙ ඒ සිමාවෙන් ඔබ්බට ගිහින් ගීතය සහ සංගීතය ගැන අලුතින් හිතන්න පුළුවන් යමක් අස්වැන්නෙන් සටහන් කරන්න. එහෙම කතාකරන විට නිතරම ගීතයකදී ගීත රචකයා,  සංගිතඥයා සහ ගායන ශිල්පියාට හෝ ශිල්පිණිය යන තිදෙනාට ම සම අවස්ථාවක් ලබා දෙන්න හැම විටම මම උත්සාහ කරනවා. ඒත් අපි අහන ගීතයක්, ගීතයක් බවට පත් කරන්න වෙහෙසෙන කීදෙනෙක් ඒ ගීතය පිටුපස ඉන්නවාද කියන එක කිසිවකු දන්නෙ නෑ. ඒ නිසා ගීතයක් නිර්මාණයේදී සැබැ ලෙසම ඊට දායකවන මෙරට විවිධ සංගීතමය හැකියාවෙන් යුත් වාද්‍ය ශිල්පින් පිලිබඳවත් ඉඳහිට හෝ පුංචි සටහනක් තියන්න උත්සාහයක් ගන්නවා . ඒ හරහා  ඔබටත් ඔවුන්ගේ හැකියාවන්සහ නිර්මාණ  ගැන යම් ප්‍රමාණයක් දැනුමක් ලබාගන්න පුළුවන් වෙයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

ඒ විදියට මීට පෙර රෝහණ ධර්මකීර්ති, කළණි පෙරේරා, සහ ඩී.ඩී. ගුණසේන වැනි වයලීන වාද්‍ය ශිල්පීන්ගේ හැකියාවන් පිළිබඳවත්, නාලක අංජන කුමාරගෙ ගිටාරය පිලිබඳවත් මීට පෙර වරින් වර අස්වැන්නෙන් කතා කළා. ඒ විදයටම මම අද තෝරාගත්තේ අපේ රටේ තවත් එවැනිම වාද්‍ය ශිල්පියෙක්. කලකින් මටත් ඇස නොගැසුණ මේ වාද්‍ය ශිල්පියා ගැන ඔබෙත් මතකය මේ සමගම අවදි වේවි. මට හිතෙන හැටියට මේ වාද්‍ය ශිල්පියා පිලිබඳව මාධ්‍යයක් මගින් කතාබහ කරන මුල්ම අවස්ථාව මේ  වෙන්නත් පුළුවන්. මේ වාද්‍ය ශිල්පියාගේ සුවිශේෂ වැදගත් කම නිසා ඔහු කවුද කියල කියන්න කලින් මගේ හිත දුවන්නෙ එකල සෝවියට් රුසියාවට. ඒ නිසා මේ සටහන රුසියාවෙන්ම පටන් ගමු.

වී.කරලෙන්කෝ  ( 1853 – 1921) දහනව වන සියවසේ සහ විසි වන සියවස ආරම්භයේ රුසියානු සාහිත්‍යයේ විශ්ව සම්භාවනාවට පත්වූ ශ්‍රේෂ්ඨ ලේඛකයෙක්. ඒ වගේම ඔහු ලියෝ තෝල්ස්තෝයි සහ ඇන්ටන් චෙකොව්ගේ සමකාලිනයෙක්. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඔහු රුසියානු මහා ගත්කරු මක්සිම් ගෝර්කිගේ පළමුවන ගුරුවරයා.

වී. කරලෙන්කෝ ලියූ කෘති අතර “අඳ වාදකයා” කෘතියට හිමිවන්නේ මුල් තැනක්. මේ කෘතියෙන් මිනිසුන්ට ආදරය කරන්න වගේම ආදරය ලබන හැටිත් කියා දෙනව. කරලෙන්කෝ ලිව්ව “අඳ වාදකයා” මුලු ලෝකයේම පාඨකයන්ගේ ආදරයට පාත්‍ර වූවත් මම ලියන මේ අඳ වාදකයා අපේ ගෞරවයටත්  ආදරයටත් ලක් වුණේ නෑ කියල යි  මට මුලින්ම කියන්න වෙන්නෙ.  වී. කරලෙන්කෝ වගේම මම මේ ලියන්නේ ලංකාවේ වාද්‍ය ශිල්පී වී. හේමපාල පෙරේරා ගැන. රුසියානු නවකතාවේ එන අඳ වාදකයාගේ චරිතයත්  වී. හේමපාල පෙරේරාගේ චරිතයන් බෙහෙවින්ම එක සමාන නිසා මම මේ කතාව කියන්න හදන්නෙ ඒ සියල්ලම ඇසුරින්.

රුසියානු නව කතාවේ වගේම වී. හේමපාල පෙරේරා වාද්‍ය ශිල්පියාත් තම සංගීත දිවිය අරඹන්නෙ බටනලාවෙන්. සිය උරහිසේ එල්ලා වැටෙන රෙදිවලින් නිම වූ අත් බෑගයේ විවිධ දිගින් සහ හැඩයෙන් යුතු බටනලා කිපයක් හොවා ගත් මේ අඳ වාදකයා සුදු සැරයටියක් අතින් ගෙන  ‍ගුවන් විදුලිය ඉදිරිපිටින් පාර මාරුවන අයුරු මීට කලකට පෙර ඉඳහිට හෝ නෙත ගැටුණ දසුනක්.

කලකින් ඔහුගෙ රුව හා නෙත නොගැටුණත්,  රූපවාහිනියේ ප්‍රචාරය වන පැරණි සංගීත වැඩසහන් වල ඔහුගේ රුව දකින්න පුළුවන්. කිසියම් පටිගත කිරීමේ වැඩසටහනකදී අනෙක් වාද්‍ය ශිල්පින්ට මෙන් හේමපාල පෙරේරාට ස්වර ප්‍රස්ථාරයක් අවශ්‍ය වෙන්නෙ නෑ. ඔහු මනසේ ඇඳ ගන්නා ස්වර ප්‍රස්ථාරය අනුව ගීතයේ  බටනලාව වාදනය කල යුතු අවස්ථාව හොදින් දැනගෙන බටනලා වාදනයක් ගීයට මුසුකර ගීතයට එකතු කරන්නෙ නොමද ආලෝකයක්.  ඇතැම් ගියක ඇසෙන ඔහුගේ බටනලා වාදන අනුඛණ්ඩයක් ඒ  ගීතයේ සියලු සංවේදනාවන් අභිබවමින් නැගී සිටිනව.

දෙතොල් මත තැබෙන බටනලාවෙන් නික්මෙන ඔහුගේ සුසුම බටනලාවේ වා සිදුරු හයක් මත නැටවෙන ඇඟිලි තුඩු අනුව  ඒ ඒ සිදුරෙන් නික්මෙන  ස්වරයේ පරිමාව පාලනය කරන හැටිත් ඒවායේ වැයෙන අනුපිළිවෙලත් මනාව මනසින් හඳුනාගෙන සිටින ඔහු ගීතයට කලාත්මක මනෝභාවයන් එකතු කරන්නෙක්.

විටෙක හේමපාල පෙරේරාගේ මනසේ ඇදෙන ගීතයේ ආකෘතිය ඔහුගේ ජිවන හැඟීම්වල ආදර්ශයක් වගේ. ගායන ශිල්පියාගේ හඬ, ගීතයේ වචන වලින් හැඟවෙන අරුත අනුව ගීතයේ හරය හඳුනාගෙන එය දුක්බර ගීයක්ද,  සතුට දැනෙන ගීයක්ද, එසේත් නැත්නම් වේදනාවෙන් පෙළන ගීයක්ද යන්න හැඟීම් වලින්ම සිය රාග තාල  ඔස්සේ ගීතයට සිය සංවේදනාවන් එකතු කරන්නෙ .

සඳ පහන් වූ රැයක යුක්රේනයේ ස්ටෙප්ස් තැනිතලා බිමක, ගලායන සිහිල් දිය දහරක හඬත්, ස්ටෙප්ස් නිල් තණ බිම්වල කෙළවරෙහි වූ කඳුගැට මත ඇති තණ පදුරුවල තණ අග්ගිස් සීතල සුළඟට මුමුණන්නා‍ සේ  නෙත් අඳ පෙත්රූස් මුසුකරන බටනලා වාදනයත් කොතරම් මිහිරියට ඇත්දැයි සිතාගත නොහැකි තරම්ය. ඒත් ඒ වගේම  හේමපාලයන්ගේ බටනලාවෙන් නැගෙන ඒ ශෝකී ගී ස්වරය කියන්නේ පෙත්රූස්ගේ ගී නාදයත් එයම බවයි.

යුක්රේනයේ ස්ටෙප්ස් තැනිතලා තණ බිම්  මා නොදුටුවත් හේමපාල පෙරේරාගේ බටනලා වෙන් නිකුත්වන ශෝකී ස්වරය එවන් සඳ පහන් රැයක මගේ සිතුවිලි කුටියේ දොර කවුළු විනිවිද  දිවයන්නේ හෝර්ටන් තැන්නට සඳ පහන් වු දීප්තිමත් රැයක් වෙතය. ඒ තැනි තලාවේ තණ පඳුරු මත වැටෙන සඳ එළිය මෙන්ම  ස්ටෙප්ස් තණ බිමෙහි වැටෙන සඳ එළියේද වෙනසක් නොදැනේ.  වී.හේමපාලයන්ගේ මේ බටනලාවෙන් මුසුවන්නේ රුසියානු නවකතාවේ ආ නෙත් අඳ පෙත්රූස්ගේ ජීවිතයේ හමා ආ ඒ ශෝකී මියුරු ස්වරයම නොවේද

පායා ආ සඳ අඳුරු වලාවෙන්

මා ඉදිරියෙදිම වැසුණා

සෝකය තාපය පාලුව අතරින්

ඉකි බිඳ හැඬුවා ඇසුණා

හද විමනේ බිතු සිතුවම්

කිළිටි කළේ ඔබේ දෑතයි

නොපැතු වියෝගයෙ මහ වරුසාවේ

දෑත දෙපය මගෙ සීතයි

දෑත දෙපය මගෙ සීතයි

ඔබ පැමිණී ඔබම ගියා

නැවතුන තැන මම ඉන්නම්

මගෙ සහයෝගය පතන වෙලාවේ

කොහි සිට හෝ යළි එන්නම්.

කොහි සිට හෝ යළි එන්නම්

ගේය පද:  කරුණාරත්න අබේසේකර

සංගීතය : එම්.කේ.රොක්සාමි

ගැයුම:  මිල්ටන් මල්ලවාරච්චි

හේමපාල පෙරේරාගේ “පායා ආ සඳ” ගීත අනුවාදනය  මෙතනින් අහන්න

         

රුසියානු නවකතාවේ එන පරිදිම හේමපාල පෙරේරාද විවිධ වූ හැකියාවෙන් යුතු වාද්‍ය ශිල්පියෙකි. පෙත්රූස්ට වාද්‍ය භාණ්ඩ ගණනාවක් වාදනය කළ හැකි වූවා සේම හේමපාලයන්ට ද එවැනි හැකියාවක් තිබේ. ඔහුගේ මියුරු ස්වරය ගිලිහෙන්නේ බටනලාවෙන්  පමණක් නොවේ.  තවත් සංගීත භාණ්ඩ ගණනාවක් මධුර ලෙස  වැයීමේ හැකියාව ඔහු සතුව ඇත. ඒ අතර හවායන් ගිටාරය, මැණ්ඩලීනය සහ  බැංජෝ ආදී වාද්‍ය භාණ්ඩ ඔහුට මැනවින් වාදනය කල හැකිය. ඒ වාද්‍ය භාණ්ඩ වලින් නිකුත් වන නාදය ද  එකිනෙකට වෙනස් වූත් විවිධ වූත් නාද රූපාවලියක් මවන තත් සහිත සංගීත භාණ්ඩයෝය.  මේවා විවිධ වූ නාද මවමින් රසිකයන් සියුම් මනෝභාවයන් තුළ රඳවන්නේ ශෝකී සංගීතයෙන් පිරි ඉසව්වකය. ඒ හරහා හේමපාලයන් සිය මනසේ ඇඳගන්නා  සිතුවම් වලින් ලෝකය සිතුවම් කරයි. ඒ ලෝකය සංගීතයේ වඩාත් සංවේදී සිතුවම් වලින්ම  සරසාලයි.

ගුවන් විදුලියෙන් විශ්‍රාම ගන්නා තුරු හේමපාල ගුවන් විදුලි වාදක මණ්ඩලයේ සේවය කළද, ඔහු දක්ෂ සංගීත අධ්‍යක්ෂක වරයෙකු බව දන්නේ කීයෙන් කිදෙනාද? ඔහුගේ ඇතැම් මධුර ගී තනු ඔහුගේ අඳ බව අපට අමතක කරවා ඇත. එවන් මධුර සංගීත රචනා අතර නිරංජලා සරෝජිනිය ගයන “මං කවිකාරිලු” ගීය හේමපාලයන් රමණීය සංගීත සිතුවමකි. එය  අඳ වාදකයෙකු සතුව ඇති සියුම් සිතුවිලිවල  මනෝභාවයන් ගී තනුවකට නැගිමකි. රුසියානු නවකතාවේ පෙත්රූස් තම ලෝකය හැඳින ගත්තේ සොබා දහමට සංවේදී වීමෙනි.  හේමපාලද  එසේම ය. ඔහු ද සො‍බාදහමේ ඇති වෙනස්විම් සංවේදනාවන් මේ ගීතයට හසුකරගන්නා හැටි අපූරුය.

මං කවිකාරිලු  මං කවිකාරිලු

ගජමන් නෝනට වැඩි කවිකාරිලු

ආල වඩන කවි සිංදු ගොතන්නට

ඉස්සර ඉඳලම මං කවිකාරිලු

දහසක් රස විඳි කවි පද ගැයු මුත්

ඒ එක කවියක් හිතේ රැඳී නැත

මගෙ සංසාරේ දුක් සනසාලන

සෙනෙහස ගැන එක කවක් කියා නැත

පිං නැති දෝ ඒ කවිය කියන්නට

මේ කවිකාරිට මේ කවිකාරිට

මව් පදවිය ලද අම්මාව‍රුනේ

කොතෙකුත් දරුවන් මං නළවා ඇති

මගේම දරුවෙක් නළවා ගන්නට

එක කවියක්වත් මං කියලා නැති

පිං නැති දෝ ඒ කවිය කියන්නට

මේ කවිකාරිට මේ කවිකාරිට

ගේය පද:  නිමල් රත්නසිරි රූපසිංහ

සංගීතය : වී. හේමපාල පෙරේරා

ගැයුම:  නිරංජලා සරෝජිනී

 “මං කවිකාරිලු  ” ගීතය මෙතනින් අහන්න

                   

බටනලාව ඔහුගේ සියුම් ඉඳුරන්හි ඉපදෙන හැම හැඟිමක්ම ගීතයක අනුවාදයකට හෝ ගීතයක අතුරු වාද්‍ය සංගීතයකට මුසු කරයි. රුසියානු නවකතාවේ මෙන් ස්ටෙප්ස් තැනිතලා බිම්වල සුළ‍ඟේ සිරි සිරියද,  ගඟ දිය රැළි නගන හඬද, වන පෙතක මුණුමුනුවද, හේමපාලයන්ගේ මියුරු වාදය හරහා හදවතට සමීප කරවයි.  ඒවා කුමන අකාරයේ සිතුවිලි සමුදායක් දැයි කිසිවකුටත් කිසිම විටක නිසි විග්‍රහයක් කරන්නට නොහැකිය. ඒ ස්වර මගින් නිකුත් වන්නේ සතුටද එසේත් නැත්නම් ගැඹුරු ශෝකි රසයක්ද යන්න හිතාගන්නට නොහැකි  තරම්ය.

ගීතයට අවැසි රාග තාල හා මුසුවෙමින් වරෙක ආදරයෙන් ද,  වරෙක දුකකින්ද, ඇතැම් විට දොම්නසින් ද, වියෝ දුකින්ද පුරවයි. හේමපාලයන් සැබැවින් ම බටනලා වාදනයෙහි නිපුණයෙකි. අසමසම වූ ගායන ශිලිපියෙකුගේ හෝ ශිල්පිණියකගේ මිහිරි ගී රාවය පරයමින් නැගෙන සුසුමේ සුළං පහර මගින් ඇදෙන ගීතයේ රාවයෙන් හේමපාලයන් අප ගෙනයන්නේ අතීතේ ඈත දවසක ඈත ගම් පියසක ඉර බැස යන හැන්දෑවක ගෙපිලක විසූ  ගැමියෙකු විසින් මතු කළ මිහිරි බටනලා ගී නාදයක් වෙත ය. ඒ තරමට ම හේමපාලයන්ගේ බටනලාව මිහිරෙන් හද පුරවනු හැටි කියන්න මේ ගීත අනුවාදනය කදිම නිදසුනකි.

 මුළු ලොව නැති වුණත්

එකම හදවතක්

ඇත ඔබේ නාමයෙන්

ඇත ඔබේ නාමයෙන්

ඔබේ සෙවනේ රැඳී ඉන්නට

වරම් නැති වූ ලෝකයේ

වෙන්ව සිටිනා හුදකලාවේ

එකම හදවතක්

ඇත ඔබේ නාමයෙන්

ලොවේ දිනයක තනි වුණෝතින්

ඔබේ හද සෝ තාපයෙන්

සොයා එන්නට සිටින කැපවී

එකම හදවතක්

ඇත ඔබේ නාමයෙන්

ගේය පද:  කුලරත්න ආරියවංශ

සංගීතය : රෝහණ වීරසිංහ

ගැයුම:  ටී.එම් . ජයරත්න

හේමපාල පෙරේරාගේ “මුළු ලොව නැති වුණත්” ගීත අනුවාදනය  මෙතනින් අහන්න

                  

වී.හේමපාල පෙරේරා පිළිබඳව කිසි දිනෙක පුවත්පතක ලිපියක් පළවූ බවක් මට මතක නැත. දැන් ඔහු බෙහෙවින් ම වියපත්ව සිය ජිවිතයේ සැඳෑ සමය ගතකරමින් සිටි. ඇතැම් විට සේයාරුවකට නගන්නට තරම් රූපකායක් ඔහු සතුව නොතිබෙන්නට පුළුවන. නැති නම් මෙරට විචාරකයන්ගේ අඳ නෙත්වලට  ඔහුගේ හැකියාවන් නොපෙනුණා විය හැකිය.  එහෙත් මෙරට ගරු කළ යුතු නැතිනම් අගය කළ යුතු කලාකරුවන් අතර ඔහුද ඇතැයි මම සිතමි.  ජීවත්ව සිටියදි නොලැබෙන එහෙත් මිය ගිය පසු පත්තර පිටු ගණන් ලියැවෙන තරමේ සටහන් ඔහුගේ ජීවිතයේ නොතිබෙන්නට පුළුවන. එහෙත් යම් තරමක හෝ සටහනක් තැබිමට තරම් වචන පේල් කිපයක් ලියන්නට හැකි කිසිවෙකු නැතිවිම කණගාටුදායකය.

ඇතැම් විට හේමපාල පෙරේරා වැනි ශිල්පින් මෙරට තුළ ගෞරවාභි වන්දනයට පාත්‍ර නොවන්නේ කලාව හෝ කලාව පිළිබඳ  රසවින්දනයක් ගොඩ නැගෙන්නේ නැති සමාජ පසුබිමකය. ඇතැම් විට මා ලියන  මේ සටහන පවා ඔහු වෙනුවෙන් ලියැවුණ එකම සටහන වන්නට පුළුවන. ඔහුගේ හැකියාවන්  පිළිබදව ඇති වන්නේ පසුතැවිමකි. එය ඔහුගේ බටනලාවෙන් මතුවන ශෝකය තරම් වූ ශෝකයකි. ඒ අන් කිසිවක් නිසා නොව මෙවන් කලාකරුවන් අකාලයේ මියැදෙන්නට ඉඩ හැර බලා සිටින මේ සමාජය පිලිබඳවය.

වී.හේමපාල පෙරේරා සිය ජිවිත කාලය තුළදී එලි දක්වා ඇත්තේ එකම එක නිර්මාණ එකතුවකි. එයද මීට වසර තිහකට හෝ තිස් පහකට පමණ ඉහත දී ය. ඒ 1980 දශකයේ මුල් හරි‍යේ සිංග්ලංකා සමාගම නිකුත් කළ ඔහුගේ ගී  අනුවාදන රැගත් කැසට් පටයකි.  ඒ කැසට් පටය වුවද ඉන් නතුරුව නිකුත් ව නොමැත. ඒ නිසා ඔහු පිළිබඳ  මතකයන් නව පරපුරට නොතිබෙන්නට පුළුවන.  මා සතුව තිබු ඔහුගේ ඒ  එකම කැසට් පටය වසර තිහකට පමණ පසු නැවත  ඔබට අහන්නට හැකි වන තරමට සකස්කර ගැනිමට ලැබිම ගැන මට ඇති වන්නේ සතුටකි.

හේමපාල පෙරේරා පිළිබදව තැබූ මේ සටහන අවසන් කරන්නට කලින් මම  නැවතත්  ඔබ කැදවා යන්නේ  වී.කරලෙන්කෝ විසින් ලියු අඳ වාදකයා නවකතාවේ අවසන් පරිච්ඡේදය වෙත ය. නෙත් අඳ පෙත්රූස් කීයෙව් නගරයේ කොනක ඉදි වූ  ශාලාවක වාදන ප්‍රසංගයක් ඉදිරිපත් කරන්නට සැරසේ. ඒ ඇසු දහස් ගණනක් මහ පිරිස් ඒ ශාලාවට රැස්වෙති. මලානික මුහුණකින් යුතු අඳ වාදකයා වේදිකාවට පිවිස එතැනට රැස්වූ විවිධ මට්ටම්වල රසික පිරිසගේ සිත් ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාව වෙත කැඳවීය.  එතෙක් වේලා ඒ රසිකයන්ගේ අධ්‍යාත්ම තුළ සැඟ‍ව තිබූ රසවින්දනය පෙත්රූස්ගේ වර්ණවත් ස්වර මාලා හා මුසුව නිහඬව ගීතයක් බවට පත්වෙමින්  තිබුණි.  

ස්ටෙප්ස් තැනිතලා බිම් හරහා  හුදකලාවේ ගලා බස්නා දිය දහරක් වන් සුමධුර බවකින්ද, තවත් වරෙක සෝ බරවද වැයෙන්නා  වූ වාදනය වා තලයට මුසුවෙමින් ස්ටෙප්ස් තණ බිම්හි පිහිටි කඳු ගැට මත ඇති  තණපත් සුළඟට හසුව කරන්නා වූ මිමිණුම ඒ අඳ වාදකයාගේ අඳුරු අතීතය පිළිබද රසිකයන් තුළ සිතුවමක් මැවිය. අඳ වාදකයාගේ වාදන වලින් පැන නගින ස්වර මාලාවල නාදය ඔවුන්ට සදාතනික බවක් ගෙන දුන්නේය. නරඹන්නන්ගේ හදවත් සිදුරු කළ ඒ වාදනය ජීවිතය හමුවේ මුහුණ දෙන වාපී තරංග සේ නොසිඳී වැයෙන්නට විය.  ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාව වෙත සපැමිණි නරඹන්න්නට දැනෙනේනේ  ඔවුන් ප්‍රඥාවේ තොටුපළ වෙත පැමිණ ඇති බවය.

ඒ ස්ටෙප්ස් තැනිතලා බිම් හරහා හමා ගිය යුක්රෙන මිනිසුන්ට හුරු වූ සුළං පහර නැවත අළුත්වූ බවක් ඔවුන්ට දැනෙන්ට විය. සංගීතයේ අධ්‍යාත්මය තමන් සතු කර ගැනිමට අඳ වාදකයාට හැකි විය.  ජීවිතයේ කටුක බවත් දුක්ඛිත බවත් අසන්නන්ගේ හදවත්වල ගැඹුරුම තැනක රඳවන්නට ඔහුට හැකි විය. අඳ  වාදකයා නරඹන්න්ගේ හදවත් සිය අතැඟිලි තුඩුවලින් පිරිමදින බවක් ඒ ශාලාවේ රැස්ව හුන් අයට දැනුණි. ඒ ප්‍රසංගය අවසන් වි බොහෝ වේලාවක් යනතුරුත්  ඒ ශාලාවේ සිටි නරඹන්නෝ දිගු නිද්‍රාවකට පත්ව සිටියහ.

වී. කරලෙන්කෝ 19 වන සියවසේ අගදී සිය “අඳ වාදකයා” නවකතාවෙන් එසේ සටහන් කළ පෙත්රූස් අන් කිසිවකු නොව 21 වන සිය වසේ මුලදි  මා ලියන මේ වී. හේමපාල පෙරේරා ඔහුම නොවන්නේ දැයි මම කල්පනා කරමි.

                   තනි වෙන්නට මගේ ලොවේ

පුරුදු පාලුවෙන්

රැගෙන යන්න සොඳුරියෙ ඔබෙ

සුවඳ මා ළඟින්

සිවු වසරක පෙම් ගීතය

ගොලුවෙලා ගියාදෝ

අලුත් ලොවක ඔබ සතුටින්

කිරුළ පැළඳුවා දෝ

මායාවකි ප්‍රේමය මා

හදවත රිදවූයේ

සෝ ගීයකි දුක්බර වූ

සැනසුම කොහි වේදෝ...

ගේය පද:  බුද්ධාස ගලප්පත්ති

සංගීතය : රෝහණ වීරසිංහ

ගැයුම:  ආචාර්ය වික්ටර් රත්නායක

හේමපාල පෙරේරාගේ “තනි වෙන්නට මගේ ලොවේ” ගීත අනුවාදනය  මෙතනින් අහන්න

වටිනා කාලය බිඳක් වැය කර ගී රස විඳිමින් කියවූ ඔබට  ස්තූතියි. වෙලාවක් ඇත්නම්  මීට වඩා වෙනස් වූ  ඔබේ විචාරාත්මක අදහසත් මෙහි ලියා තබන්න

෴ සුළං රැල්ලේ පාව එන්නේ ඔහුගෙ නාමය වේ...෴

මහගම සේකර ශූරීන් අපෙන් සමු අරන් ජනවාරි මාසෙ 14 වන දා ට හරියටම අවුරුදු 37ක්, 1976 ජනවාරි 14 වන දා තමයි ඔහු සමු අරන් තියෙන්නෙ. ගෙවුණු වසර 37 දිහා බැලුවාම සේකර ජීවත්ව සිටි කාලයට වඩා මිය ගිය පසුව ඔහුගෙ  අගය වැඩිවෙලා තියෙනව. සේකර මේ රටට ඉතිතරි කර තබා ගිය  ඔහුගෙ නිර්මාණවල තිබූ දෘෂ්ඨිය ගැන  අපි ඊයේත් අදත් හෙටත් කතා කරනවා. ඒ නිසා අස්වැන්න  සටහන වෙන් වන්නෙ සේකර මියගිහින් 37 වසරකට පසුවත් ඇයි තවම ඔහු අපට වැදගත් වන්නෙ කියන කාරණය ගැන ටිකක් කතා බහ කරන්න.

ඒත් වෙනදා වාගෙ ගීත තෝරාගන්න විට‍ සේකර ලියූ ගීත අතරින් කුමන ගීතද තෝරාගන්නේ  කියන එක ගැටලුවක්.  ඒ ඔහුගෙ හැම නිර්මාණයක්ම අතිවිශිෂ්ට ඒවා වන නිසා ගීත ගැන පූර්ව සූදානමක් නැතුව අවස්ථාව අනුව ගීත ඇතුළත් වන විදියට මේ සටහන වෙනස් අකාරයකට වෙනස් රිද්මයකට  සටහන් වෙනව.

සේකර ලාංකේය සිංහල සාහිත්‍යයේ යුග පුරුෂයෙක්. කලාව තුළ රැදුණ ඔහුගෙ ඇස මේ හිස් අහස තරම් විශාල එකක්. නවකතාව, කෙටිකතාව, කාව්‍ය, සිනමාව, සිතුවම් කලාව ගුවන් විදුලිය, වේදිකා නාට්‍ය ආදී විවිධ ක්ෂේත්‍ර ගණනාවක් පුරා සේකරගෙ කලාව දිග හැරෙනව. ඒ සෑම ක්ෂේත්‍රයක්ම පිළිබඳව කතා නෙකාර ඔහුගෙ කාව්‍ය ලෝකය සහ  ගීතය පිළිබඳව  විතරක් සටහන් කරන්නම්.

සේකර මුලින්ම අපට හමුවන්නෙ කවියෙකු හැටියට 1950 දශකයේ මැද භාගයේදි. ලංකාදිප සහ රසවාහිනි පුවත්පත් සහ සඟරාවලට කවි ලියු කවියෙක් හැටියට. මුල් කාලෙ සේකර අතින් ලියැවුනේ සිවුපද ආකෘතියේ කවි. ඒසේ ආරම්භ වූ ඔහුගේ කවියේ ගමන් මග පසු කාලයේ කාව්‍ය ක්ෂේත්‍රය වසා නැගී සිටිමට තරම් දැවැන්ත නුග රුකක් වුණා. ආරම්භයේ දීම සේකරගෙ කාව්‍ය ගැමි ජන ජිවිතයේ සුන්දරත්වයත්, ගැමි දිවියේ රිද්මයත් ඔහු තුළ තිබූ සැඟව සිටි ගැමි ජන කවියා වසා නැගී සිටියා. සේකරගේ මුල්ම කාව්‍ය කෘතීන් වූ ව්‍යංගා සහ සක්වා ළිහිණි කාව්‍ය කෘතීන්වල මේ ගැමි ලකුණ දකින්න පුළුවන්.

පිලේ පැදුර අරගෙන හේනට එනවා

එලා පැදුර මැස්සේ එහි සැතපෙනවා

රටි වියපු අත්දෙක මට සිහි වෙනවා

හිතේ දුකට එතකොට කවි කියැවෙනවා

(සක්වා ළිහිණි)

මහගම සේකර  ඒ හරහා කවියකුව තම ස්ථානය තහවුරු කර ගත්තද, ඔහු එකි සි දිනෙක එකම ශෛලියක් හෝ ගුරුකුලයක් අනුගමනක  නොකළ කවියෙකි. ඔහු මුල් තැන දුන්නේ  කවියේ අර්ථය එසේත් නැත්නම් කවි සංකල්පනාවටය. තමා අතින් ලියැවෙන කවිය සඳැස් ද, එසේත් නැත්නම් නිසඳැස්ද යන්න පිළිබදව නොව උසස් රසයෙන් පිරුණු කවියක් නිර්මාණය කිරීම පිළිබඳව දැඩි උනන්දුවකින් සිටි නිසා  සේකර අතින් ලියැවුන බොහෝ කවි අරුතින් බසින් පිරිපුන් ඒවා විය.

සේකර ලිය කවි සහ ගිත සරල රසාස්වාදනය ඉක්මවා සමාජය ප්‍රඥාව කරා මෙහෙයවන උසස් බුද්ධියකින් යුතු පිරිපුන් මිනිසකු  බිහිකිරීම උදෙසා වැඩි වෙහෙසක් ගෙන තිබෙන බව පැහැදිළිය.

සේකරගේ නිර්මාණ දිවියේ වැදගත්ම අවධිය වන්නේ 1960 දශකයයි. ඒ  අවධියේ ඔහු කවියකුව, වේදිකා නාට්‍යකරුවකුව සිටියදී පිටපත් සම්පාදකයෙකු ලෙස ගුවන්විදුලියට එක් විම එහි වැදගත්ම අවස්ථාවයි. සේකර ගුවන් විදුලියට එක් නොවන්නට  අමරදේව - සේකර සුසංයෝගය, මෙන්ම ඒ සුසංයෝගයෙන් බිහිවූ සුභාවිත ගීතද අපට අහිමිවන්නට ඉඩ තිබුණි. සේකරගේ ගීත රචනා කලාව ඇරඹෙන්නේ ගුවන් විදුලියට සම්බන්ධ වීමෙන් පසුවය. එවකට තිබූ සරල ගී  වැඩසටහන්වල තත්වය උසස් කරලීමට මග පෙන්විමක් වශයෙන් මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍රයන්ගේ මග පෙන්විම අනුව අමරදේව -සේකර සුසංයෝගයෙන් මධුවන්ති ගුවන් විදුලි වැඩසටහන  බිහි විය. එදා ඒ මධුවන්ති සංගීත වැඩසටහන තුළින් ඇති වූ සිංහල ගිත ප්‍රබෝධය අද දක්වාම විහිදෙන්නට හේතු වී තිබේ.

ඈත කඳුකර හිමව් අරණේ

සීත චන්දන ළපලු සෙවනේ

සුළං රැල්ලේ පාව එන්නේ‍

ඔහුගෙ නාමය වේ

සඳැල්ලේ මිණි තලාවේ

තාරකා පිපි වෙලාවේ

ළද ලියන්ගේ සීන අතරේ

මැවේ ඒ රූපේ

රනින් කළ වන් පුළුල් උරයෙන්

හසුන් ළමැදේ මුසු කරන්නේ

හදේ මෝරන ආදරේ

ස‍ඳේ සොමි ගුණ යා කෙරේ

සරාගී නිල් නුවන් බඳුනින්

නුරා වෑහෙන්නේ..

ගේය පද:  මහගම සේකර

සංගීතය සහ  ගැයුම:  ආචාර්ය පණ්ඩිත් අමරදේව

“ඈත කඳුකර”ගීතය මෙතනින් අහන්න

                 

ගැමි දිවියේ සුන්දරත්වය කවියට ගීයට කැටි කොට ගත් ඔහු පසු කාලෙක ඔහුගෙම කවියෙන් නගරයේ සංකීර්ණ බවත්, නගරයේ රළු බවත්, දකිනවා.  හෙට ඉරක් පායයි  කෘතියෙන් නගරයේ ඉඳන් ඔහු ගම දකින්නේ මේ විදියටයි.

සිදාදියෙන් ආපහු මගෙ

ගමට යන්නආසයි මට

ඒත් ගමට යන්නට දැන්

පාර මතක නැත්තේ

(හෙට ඉරක් පායයි  )

සේකරගෙ කවියෙ තිබුණ සමාජ දෘෂ්ඨිය  පසු කාලිනව බිහිවූ කවීන් විසින් අනුගමනය කිරීමත්,  ඒ ඇසුරින් කිසියම් තරමක ආභාෂයකුත් ලබා ගන්නව.  නව පරපුරක කවීන් සහ ගීත රචකයන් පන්නරය ලබන්නෙ සේකරගෙ මේ නිර්මාණත් එක්කමයි. අතැම් වෙලාවට කවීන් මෙන්ම ගීත රචකයන්ද සේකර පරමාදර්ශී නිර්මාණකරුවකු බවට පත්කර ගත්තත් ඔහු අභිබවා යාමට උත්සාහ කරන්නෙ නැහැ. මට හිතෙන විදියට ඒ සේකරගෙ සාහිත්‍ය ලෝකය සහ දැනුම සුවිසල් අහසක් සේ පසුකාලින නිර්මාණකරුවන් ඉදිරියේ  දිස්වන්නට පටන් ගන්නා නිසා.

 කලාව සහ සාහිත්‍යය නිරන්තරයෙන් වෙනස් විය යුත්තක්. මේ නිර්මාණ ප්‍රවාහයන් වෙනස් වෙද්දි  ඒ එක්කම සමාජය වෙනස් වෙනව. මිනිසුන්ගෙ රසිකත්වය වෙනස් වෙනව. ඒකෙ ප්‍රතිඵලය වෙන්නෙ රසිකයන් උසස් බුද්ධිමත් ප්‍රඥාවන්තයන් කොටසක් බවට පත්විමයි. 60 සහ 70 දශකයේ  තිබූ එකම විද්‍යුත් මාධ්‍ය  ගුවන්විදුලි ය නිසා සේකර සහ අමරදේවයන් විසින්  ඇති කළ  මේ බුද්ධිමය කතිකාවට එවකට විසූ තරුණ පරපුර කේන්ද්‍ර ගතවෙන්න පටන් ගන්නනේ ඒ නිසා. ඒත් අද දවසේ මේ රටේ ක්‍රියාත්මක වන මාධ්‍ය නාලිකා ගණන 60කට කිට්ටු වුවත් මේ රටේ මිනිසුන්ගේ රසිකත්වයට මොකද වුණේ කියන එක අප දෑස් ඉදිරියේම අපට පෙනෙන්න තියෙනව. ඒත් එදා වගේ මෙවැනි ගීත අද බිහිවෙනවද කියන එක ගැටලුවක්.

වසන්තයේ මල් පොකුරු නෙළා

ඔබ මා දෝතට ගෙනෙන තුරා

මග බලමින් මා සිටියා

සොඳුරු වසන්තේ ගෙවෙන තුරා

අහස පොළව ගිනියම් අව්වේ

ගහ කොළ මැළැවෙන ගිම්හානේ

අවසානේ ඔබ ආවා..

ඔබ අතැ වූ මල් එකිනෙක පරවී

සුළ‍ඟේවිසිරෙනු මා දුටුවා

සුළ‍‍ඟේ විසිරෙන ඒ මල් සුවඳින්

ඔබගේ රුව මා දුටුවා

ගේය පද:  මහගම සේකර

සංගීතය සහ  ගැයුම:  ආචාර්ය පණ්ඩිත් අමරදේව

“වසන්තයේ මල් ”ගීතය මෙතනින් අහන්න

ගීතය තනි පුද්ගලයෙකු සතු නිර්මාණයක් නොවන බවත්, එය ගීත රචකයා, සංගිතඥයා, ගායන ශිල්පියා යන මේ තිදෙනාගේම සාමූහික ප්‍රයත්නයකින් බිහිවන නිර්මාණයක් බව සේකර පෙන්වා දුන්නා. ඔහු එය සමාන කළේ කනප්පුවකට ය.  පාද එකිනෙක නොගැලපේ  නම්, එහි ශක්තිය බිඳී යා හැකිය. ගීතයද එසේ ම ය. සාර්ථක ගීතයක් බිහි කිරීමට එනයින් ම මේ තිදෙනාගේ සහාය අවශ්‍ය ම ය.

සේකර තමන් අනුගත වු ගමන් මග සහ තමන්ගේ දෘෂ්ඨිය  සත්‍යයක් බවට පසක් කොට පෙන්විමට හැකි වූයේ සේකර අමරදේව සුසංයෝගය නිසා ය.  ඒ සුසංයෝගයෙන් බිහිවූ ගී පොතයි මිවිතයි, මළ හිරු බසිනා, පිලේ පැදුර, ඈත කඳුකර හිමව් අරණේ, වක්කඩ ළඟ, වනන්තරේ වන සපුමල්, සන්නාලියනේ, ඉරට මුවාවෙන්, පාලු අඳුරු නිල් අහස මමයි, ඇසේ මතු වන, නීල දෑසයි,  ආදී ගීත මධුවන්ති රස ගැන්වූ මියුරු ඵලයන් ය. ඒ අමරදේව -සේකර ගොඩ නැගූ සංගිත සංස්කෘතියේ ශක්තිමත් පදනමයි.

සේකරගේ කවීත්වයේ අග්‍ර ඵලය ලෙස හදුන්වන්නේ ඔහුගේ අවසන් කාව්‍ය සංග්‍රහය වූ “ප්‍රබුද්ධ” කාව්‍යයයි. ලාංකික කවියා  ප්‍රඥාවන්තයෙකු බවට පත් කරන්නේත්, ඔහු අරටු සොයන්නෙකු බවට පත් කරන්නෙත්  ප්‍රබුද්ධ විසිනි. ඒ නිසා ම අදටත් ලංකාවේ කවියේ අග්‍රඵලය විදියටත්,  මංසලකුණක් තැනූ කෘතියක් විදියටත්  ප්‍රබුද්ධ හැඳින්විම නිවැරදිය.

“තුමං හන්දිය”  සේකරගෙ ප්‍රථම සහ එකම චිත්‍රපටය වූවා සේම ඔහු අති විශිෂ්ඨ සිනමාකරුවකු බවටද පත් කළේ  එකම සිනමා කෘතියකිනි. ඕනැම කලාකරුවකුට සිය කූඨ ප්‍රාප්තිය සටහන් කරන්න අවශ්‍ය වෙන්නෙ එක නිර්මාණයක් හෝ දෙකක්. සේකරත් එහෙමයි ඔහු සිනමාවෙදි තුමං හන්දිය නිර්මාණය කර අති විශිෂ්ඨ සිනමාකරුවකු බවට පත් වූවා සේම ප්‍රබුද්ධ කාව්‍ය නිසා මහා කවියෙක් මෙන්ම මහා ප්‍රඥයෙක් බවටද පත් වුණා.

යමෙක් සතු අත්දැකීම් සහ දෘෂ්ඨියේ සීමාවන් බිඳිමින් ඒවා ප්‍රබල අත්දැකීම්  වූවාට පසු බිහිවන ඒවා   දුර්වල විය හැකිය. සේකරටද එසේ ම ය. එහෙත් ඔහුගේ  නිර්මාණ ප්‍රබුද්ධ කාව්‍ය බිහි වූවාට පසු කුමන තලයකට පැමිණියේද යන්න පිළිබඳව ඔහු ඉදිරිපිටම කතිකාවක්  ගොඩ නැගිමට  ප්‍රථමයෙන් සේකර සිය කෙටිකාලින නිර්මාණ දිවියට අකාලයේ ආයුබෝවන් කීවේය.

සේකර ප්‍රබුද්ධ මගින් සමස්ත සමාජයම නීරීක්ෂණය කළේ කවියෙනි. කවිය ඔහුගේ භාෂා ප්‍රකාශණයේ තෙවැනි ඇස විදියට හඳුන්වන්න පුලුවන්.  එහිදී ඔහු කවියාගේ සීමාව ඉක්මවා මුනිවරයෙකු එහෙමත් නැත්නම් මහා දාර්ශනියකු බවට පත්වෙනව. ඔහු ප්‍රබුද්ධ තුළින් උත්සාහ කළේ කවියාගේ භෞතික ලෝකය වඩාත් යහපත් ස්ථානයක් බවට පත් කරන්නටයි. ඒ වෙනුවෙන් නිර්මාණකරණයේ යෙදිය යුතු බවට  මතයක් ගොඩනැගිමටයි. ඔහුගෙ කාව්‍ය තුළ ගොඩනැගූ දර්ශනය  අදටත් වලංගු වන්නෙ ඒ නිසා. නූතන කවීන් තුළ ඒ සමාජ නැඹුරුව ඇති කළේ සේකර. ඔහු ඒ සීමාවන්  තේරුම් ගනිමින් එහෙත් ඒ සීමාවන් තුළ නොරැඳී එයින් ඔබ්බට ගොස් සමාජ, දේශපාලනික, සහ දාර්ශනික නැඹුරුවක් සහිතව නූතන කවිය සහ ගීතය  පිලිබඳව නව අපේක්ෂාවක්  රසිකයන් තුළ ඇති කළා. සේකරගෙ ඒ දෘෂ්ඨිය අදටත් වලංගු වන්නෙ අන්න ඒ නිසා.

ධර්මේ,

කාසිම්,

රාජසුන්දරම්

මෙහෙ වරෙල්ල

අපි ඔක්කොම එකතුවෙලා

මේ ලෝකය

යහපත් තැනක් කරමු මීට වැඩිය..

(බෝඩිම කාව්‍ය සංග්‍රහය)

ජාති, ආගම්, කුල, ගෝත්‍ර පන්ති භේදයක් නැති සමාජයක් නිර්මාණය කිරිමට ඔහු උත්සාහ කළා. ඔහුට අවශ්‍ය වුණේ සියලු දෙනා ප්‍රඥාවන්තයින් වනු දැකිමයි. ඔහු කතා කළේ තෝරාගත් පිරිසකට පමණක් නෙවෙයි.   මුලුමහත් ලාංකික සමාජයටමයි. ඒත් සේකරගෙ ඒ යථාර්ථය එහෙමත් නැත්නම් ඔහු එදා කියා දුන්න ඒ සමාජ යථාර්ථය තේරුම් ගන්න නොහැකි විම ඊට පසු කාලීනව  අද දක්වා ගැටලු රැසකට මුල පුරන්නක් බවට පත්වෙලා තියෙනව. රාජසුන්දරම්ල යුද්දෙකට මැදිවුණෙත්, අවි අතට ගත්තෙත් ඒ නිසා, යුද්දෙ දිනුවත් ඒ මිනිසුන්ගෙ හිත් දිනාගන්න බැරි වුණෙත් ඒ නිසා. අද සිංහල, දෙමල, මුස්ලිම්,  මිනිස් කොට්ඨාශ තුනක් බවට පත්වෙලා.  එහෙම වුණේ මේ සමස්ත සමාජය දේශපාලනිකරණය විම තුලින්ම මිනිසුන්ගෙ රසවින්දනය සම්පූර්ණයෙන්ම නිර්වින්දනය කර  දමා ඇති නිසා.  සේකර මේ සමාජ බිද වැටීම් දුටුවෙ හැට දශකයේ ආරම්භයේදීමයි.  ඔහු මේ සමාජ බිඳ වැටුම දැඩිව විශ්වාශ කළා ඒ නිසා ඔහු අන්තිමටම කතා කළේ සමස්ත තරුණ පරපුරටයි.

පුත,

හෙට උපදින විට

පෙර දිනෙන්

ළා රත්පැහැ අරුණලු

අලුත් ඉරක් පායනු ඇත

ඒ ඉර රත් පැහැ වුණේ

ඔබ වෙනුවෙන්

මේ පරපුර

අප

වැගුරූ ලේ වලිනුයි..

( මක් නිසාද යත් කාව්‍ය සංග්‍රහය)

එවැනි සමාජ දැක්මක් සහිත දාර්ශනික සිතක් තිබුණ සේකර ස්වභාව සෞන්දර්යය,  ප්‍රේමය, වැනි විස්තු විෂයයන් සේම එවැනි සුලබ මාතෘකා ඉක්මවලා ප්‍රඥාවන්ත සමාජයකට  ගීතයෙන් කවියෙන් ඇරයුම් කරනවා.  ඒක ඔහුගෙ  කලාව තුළ කලාව ඉක්ම වූ දෘෂ්ඨියක්.

ඒ විදියට සේකර අතින් කවි සහ ගීත  බිහිකරන්න සේකරට තිබුණ ජවය පසු කාලයේදි නිවැරදිව ගීතයෙන් තේරුම් ගන්නෙ කපුගේ. සේකර ගොඩනැගූ සරල රසවින්දනයෙන් ඔබ්බබෙහි වූ ප්‍රඥාවේ තොටුපල වෙත මිනිසුන් කැඳවන්න කපුගේ ගීතය උපරිමයෙන් භාවිතා කළා.  මේ වෙලාවෙ උදාහරණයක් හැටියට මට මතක් වෙන්නෙ   කපුගේගේ “කම්පන” ගී ප්‍රසංගයේ ගැයුණු අවසන් ගීතය. කම්පන ප්‍රසංගයේ ගැයෙන  අවසන් ගීතය හැටියට ඔහු ප්‍රසංග මාලාව පුරාම භාවිතා කළේ සේකර දුටු සමාජ දර්ශනය ඇතුළත් මතු දැක්වෙන “සලන සුසුම සැඩ සුළඟයි” ගීතය. ඒ සේකරගෙ දෘෂ්ඨිය. මොකද කපුගේටත් සමාජය ප්‍රඥාවන්ත කිරීම ගැන තිබුණෙ එවැනි දැක්මක්. ඒ නිසාම මහගම සේකරත් -  කපුගේත් ඉටු කළේ මුලුමහත් සමාජයම ප්‍රඥාවන්තයින් බවට පත්කිරිමයි.

සලන සුසුම සැඩ සුළඟයි

ගලන කඳුලු වැසි වතුරයි

දුකින් වෙලී අන්ධකාරයේ

යන මේ ගමනේ

අපේ පැතුම් නැවුම් ලොවට‍ පාර කියනවා

මේ ගමනට ඒ ගීයෙන් දිරිය ලැබෙනවා

ජීවිතයේ පීඩිත හද වේදනා යටින්

රණ ගීයක ජය නාදය ඈත ඇසෙනවා

මේ ගමනට ඒ ගීයෙන් දිරිය ලැබෙනවා

පහන් තරුව පායා එන

නවෝදයට දොර අරින්න

ඔබේ දෑත අපට දෙන්න

සොහෝයුරනි,

සොහොයුරියනි......

ගේය පද:  මහගම සේකර

සංගීතය සහ  ගැයුම:  විශාරද ගුණදාස කපුගේ

“සලනසුසුම” ගීතය මෙතනින් අහන්න

                  

ඒ අයුරින්  සේකර නව පරපුරේ කවීන්ට මෙන්ම ගීත රචකයන්ටත් අද දක්වාම පහන් තරුවක්ව එළිය දෙනව. ඔහු කවියේත් ගිතයේත් පරමාදර්ශී චරිතයක් වන්නෙ ඒ නිසයි. ගෙවුණු තිස් හත් වසර තුළත් මතු දවසේත් සේකර ගැන තවතවත් කතා කරන්නට සිදුවන්නෙ ඒ නිසයි. ඒ අනෙකක් නිසා නොව සේකර වැනි මහා ප්‍රඥයෙකු, දාර්ශනිකයෙකු මේ යුගයේදි නැවත අපට හමුනොවන නිසා.෴

පසුසටහන:

මම මේ සටහන ලිව්වෙ ජනවාරි 14 වෙනි සඳුදා උදෑසන අස්වැන්නට දාන්න හිතාගෙන. ඒත් නොවැළැක්විය හැකි හේතුවක් නිසා ඒක එදිනම ඉටුකරන්න බැරිවුණා. ඒත් ගෙවුණු දින දහයක් තුළ නිරන්තරයෙන්  හිතුනේ මහගම සේකර ප්‍රබුද්ධ තුළින් මේ විදියට  ජීවිතේ ගැන මටත් කියල දුන්නෙ ඇත්තම තමයි කියලා.

                    ගිලන්හලේ සුදු හැඳි හෙදියන්

                    සුදු බිත්ති හා ඇඳන්

                    සියලු වස්තු සම්මිශ්‍ර ව

                    තිරයක් සේ විය

                    මීදුමක් සේ විය

                    අඩක් ඇරී සිහි ලබනා දෑසට.

                    වාට්ටුවේ ඇතුළත හා පිටත නැගෙන

                    සියලු  ශබ්ද සම්මිශ්‍රව

                    සමුද්‍ර ඝෝෂාවෙහි

                    වර්ෂාවෙහි

                    එක් වන් හෝ නාදය මෙන්

                    ශුද්ධ ඕං කාරය මෙන්

                    ප්‍රකෘතියෙහි සංගීතය

                    මඳින් මඳව ඇසෙන්නට විය.

                    (ප්‍රබුද්ධ)